Sprediķis 5. svētdienai pēc Vasarsvētkiem

Mani dārgie draugi,

Sv. Pāvils mums šodien saka: „Esiet vienprātīgi lūgšanā,” un tajā pat laikā mūsu Kungs runā par mūsu uzdevumu būt kam vairāk nekā rakstu mācītāji un farizeji. Šīs pamācības sakrīt, jo cilvēks top taisnots caur nerimtīgu lūgšanu.

Lūgšana noliek mūsu prātu Dieva priekšā. Lūgšana ir prāta pacelšana pie Dieva. Lūgšana ir mūsu saikne ar mūsu Radītāju, mūsu Kungu un mūsu Pestītāju.

Evaņģēlijā mūsu Kungs runā par farizeju un muitnieku, diviem vīriem, kas dodas uz baznīcu lūgties. Un mūsu Kungs mums saka, ka viens aizgāja mājās attaisnots, bet otrs ne. Citiem vārdiem, viens lūdzās labi, bet otrs nē. Tad kas ir nepieciešams, lai lūgtos labi, kas ir atslēga, kas mūsu lūgšanas padara uzklausāmas? Mūsu Kungs mums māca, kas ir nepieciešams, lai lūgtos labi.

Pirmais nāk uz Templi, lai pateiktos Dievam, ka viņš nav tāds kā citi. Viņš stāv pats par sevi un sāk lūgt – īstenībā jau pats sevi: Viņš pateicas Dievam par to, ka Viņš nav tāds kā citi. Viņš tur baušļus, Viņš izpilda likumu. Viņš nav zaglis, Viņš ir taisnīgs, Viņš īsteno likuma noteikumus. Viņš nav tāds kā pārējie cilvēki, un viņš ir lepns par to, ka ir tā vērts, lai Dievs viņu dzirdētu.

Otrs vīrs vienkārši nāk Dieva priekšā, metas ceļos un lūdz piedošanu, tāpēc, ka viņš ir grēcinieks un viņam ir nepieciešama Dieva piedošana.

Šis otrs cilvēks tiks izglābts. Pirmais ir farizejs, pieder tiem, kas sita krustā mūsu Kungu un kas sit Viņu krustā vēl šobaltdien.

Lūgšana ir mūsu prāta pacelšana pie Dieva, lai pielūgtu Viņu, lai pateiktos Viņam un lūgtu Viņam to, kas mums vajadzīgs. No pašas lūgšanas dabas mēs varam noprast attieksmi, kādai jābūt, lai tiktu Dieva uzklausīti.

Lūgšanai, pirmkārt, jābūt pazemīgai. Ja kāds kādu pielūdz, tad tas ir tāpēc, ka tas ir lielāks, pielūgšanas vērts. Ja tu pateicies cilvēkiem par kaut ko, tas ir tāpēc, ka viņi, savukārt, tev ir darījuši labu, viņi savā dāsnumā ir lielāki vai labāki par tevi. Ja kāds prasa kaut ko, tas ir tāpēc, ka viņam nav tā, ko viņš lūdz. Tas viss ietver pazemību. Lepnie domā, ka viņiem neviens nav vajadzīgs; lepnie uzskata, ka viņi ir pārāki par citiem; lepnie iedomājas, ka viss ir pateicoties viņiem. Farizejs ir lepns. Viņš domā, ka ir pilnīgs, un tālab viņš nekad neko nesaņems no Dieva. Muitnieks nāk Dieva priekšā, zinādams, ka ir nevērtīgs, un skaidri apzinādamies šo faktu. Viņš atgriezīsies mājās attaisnots.

Lūgšanai ir jāpievērš uzmanība tam, ko tā saka. Lūgšana ir mūsu prāta pacelšana pie Dieva, ne pie mums pašiem. Mums jāpievērš uzmanība tam, ar ko mēs runājam. Zināmā mērā tas ir pat apvainojoši: būt kāda klātbūtnē un ignorēt viņa esību – tāpat tas ir ar Dievu. Mums jāsaista sava uzmanība pie Viņa, Kurš mīl mūs, pie tā, ko mēs vēlamies no Viņa, vai vismaz pie vārdiem, ar kuriem mēs izsakām šo vēlmi. Īstenībā farizejs lūdz pats sevi, domā tikai par sevi, pierakstot sev pats savu lieliskumu. Viņš līdzinās tiem, kas sāk savu meditāciju ar domām, ka viņi ir „apvienojoši”, vai sāk ar pārrunām par to, kāda „pils” (sv. Terēzes) viņu lūgšana būs. Tas viss liekas dīvaini Dievam un aizvaino Viņa majestāti, un sekojoši, atstāj mūs dzīvot pilnīgās ilūzijās. Muitnieks, turpretī, tikai runā par sevi kā grēcinieku un vēršas pie Dieva pārliecībā, ka saņems piedošanu, kuru viņš lūdz.

Šī pārliecība ir kaut kas absolūti svarīgs, lai lūgtos labi. Dievs vēlas dzirdēt mūsu lūgšanas, dot mums labas lietas. Dievs mums grib tikai labu. Bet, ja mūsu rokas ir aizvērtas, mēs neko nevaram saņemt. Ja mūsu sirdis ir aizvērtas, mēs nevaram saņemt žēlastības dāvanas no otra. Dievs ir apsolījis to, ka, ja mēs Viņu lūgsim, mēs saņemsim. Dievs pat ziedoja Savu vienīgo Dēlu mūsu pestīšanai – citas lietas, ko mēs lūdzam, salīdzinājumā ar to ir nieks. Mums jātic Viņa apsolījumam. Ja mums nav pārliecības, tad patiesībā mēs Viņa apsolījumam neticam.

Šī pārliecība ir tik svarīga – kaut kādā mērā tā ir atslēga tam, lai tiktu Dieva uzklausīti. Ja jūs kādam kaut ko lūdzat, bet jūs neesat drošs, ka viņš jums to dos, pat, ja viņš ir teicis, ka dos, tad jūs neesat piemērots, lai to saņemtu. Mums ir jābūt bērna pārliecībai, kurš zina, ka viņš ir sava tēva mīlēts.

Un kā mīlošs tēvs, Dievs nekad mums nedot kaut ko, kas mums varētu nodarīt ļaunu.  Jūs zināt no pieredzes, ka jūsu bērni bieži lūdz kaut ko, kas varētu sagandēt viņu veselību vai varbūt viņus fiziski ievainot. Labs tēvs šādas lietas viņiem nedod. Un tāpat Dievs Pats bieži vien neuzklausa mūsu lūgšanas tāpēc, ka tas, ko mēs lūdzam, varētu sagraut mūsu garīgo veselību. Tāpēc šajā bērna pārliecībā, ir klātesošs arī atsacīšanās gars, kas labi zina, ka tas, ko cilvēks vēlas, nav lielākam dvēseles labumam, un atkāpjas. Cilvēks atdod savu gribu Tēvam, Kurš zina labāk nekā mēs, kas ir nepieciešams mūsu garīgajai veselībai un mūsu dvēseles glābšanai.

Un tā, mani dārgie draugi, izmantosim tās žēlastības, kas mums ir piedāvātas, lai lūgtos labi. Tik daudz lietu ir atkarīgas no citu lūgšanām. Ja mēs nelūdzamies, Baznīca nelūdzas. Ja Baznīca nelūdzas, pasaule iet uz savu posta pilno galu. Dvēseles pazūd tāpēc, ka nav neviena, kas lūgtos par tām. Un lūgšana ir māksla, kas, tāpat kā citas mākslas, prasa vingrināšanos un pielietojumu. Iemesls tam, kāpēc tik daudzas dvēseles ir veltījušas sevi klosterim, ir tieši vēlme šo mākslu iemācīties, pilnveidot prasmi sarunāties ar dievu, nest Dieva svētības cilvēcei, kurai tik izmisīgi Viņa žēlastība ir nepieciešama.

Lūgsim mūsu Dievmāti mums iemācīt, kā lūgties – lai viņa, visu žēlastību starpniece, iegūtu mums visu žēlastību žēlastību, – kas ir lūgšana.

Narodzenie św. Jana Chrzciciela

Drodzy Uczniowie, drodzy Wierni,

Kończymy ten rok szkolny wspomnieniem jednego z największych świętych, który przez swoją specjalną misję zamknął Stary Testament ogłaszając przyjście Mesjasza. Jego święto było zapowiedziane przez Anioła, jako to z którego wielu będzie się radować. Także i my mamy dzisiaj powód do radości. Jak każdy koniec, koniec roku oznacza dokonanie, a to, co teraz jest przed nami, jest symbolem czasu po ukończeniu wszystkich naszych prac.

Drodzy Uczniowie, chciałbym powiedzieć dziś trochę o tym wielkim świętym, o jego misji, i o tym, w jaki sposób jest on dla nas wzorem do naśladowania podczas wakacji. Właśnie w tym radosnym dniu końca roku szkolnego rozważać powinniśmy jego postać.

Sam Pan Jezus powiedział o dzisiejszym świętym, że nie powstał między narodzonymi z niewiast większy nad Jana Chrzciciela. Jest on wielki, ponieważ jego misja była wyjątkowa, a wypełnił ją w doskonały sposób. Jego zadaniem było przygotowanie ludu Bożego o przyjęcia Mesjasza. Był ostatnim i największym prorokiem Starego Testamentu, ponieważ nie tylko oznajmił przyjście Zbawiciela, ale i zwrócił na nie uwagę ludzi. Był świadkiem - osobą, która dała świadectwo wierności Boga w wypełnianiu obietnic.

Święty Jan był wielki również z powodu swoich cnót, a szczególnie ascezy. Jak powiedział Pan Jezus, był on człowiekiem odzianym nie w kosztowności, ale wielbłądzią skórę i żywiący się szarańczą i leśnym miodem. Był człowiekiem absolutnie oderwanym od rzeczy tego świata, żyjącym na pustyni, przeznaczonym na miejsce głosu wołającego na pustyni. Przygotował on przyjście Mesjasza przez nawoływanie do pokuty, którą sam czynił na przykład dla innych poprzez prostotę życia i panowanie nad własnymi emocjami. Jego asceza, ubóstwo i pokuta również były istotne dla jego misji - miał dać świadectwo, a pierwszą rzeczą wymaganą od świadka jest jego wiarygodność.  Jego świętość i oderwanie od rzeczy tego świata były tak doskonałe, że godny był aby dać świadectwo o Bogu wcielonym - ludzie uwierzyli, że Pan Jezus jest Mesjaszem jeszcze zanim dokonał On jakichkolwiek cudów dzięki świadectwu świętego Jana Chrzciciela.

Nasz Święty był także osobą, która ochrzciła Mesjasza, stając się jednocześnie narzędziem dla tego sakramentu, który jednoczy nas ze Zbawicielem, czyli Chrztu Świętego. Z powodu samego tylko nawoływanie do pokuty, nie wspominając o głoszeniu, że ten jest Barankiem, który gładzi grzechy świata, stosownym było, aby nagrodzony był przez Pana Jezusa możliwością ochrzczenia Zbawiciela, i przez ten akt, ustanowienia sakramentu zmazującego nasze grzechy.

I tak, Drodzy Uczniowie, z tego krótkiego szkicu opisującego godność świętego Jana Chrzciciela zobaczyć możemy, że prawdziwie jest on dla Was wzorem do naśladowania podczas wakacji.

W seminarium Biskup Williamson wielokrotnie mówił nam, że najważniejszym sprawdzianem dla jego studentów jest nie czas końcoworocznych egzaminów, ale czas dany im na wakacje. Wolny czas, który otrzymujemy jest często okazją do przekonania się, czy otrzymane sprawności przyjęliśmy za własne, czy też są one tylko nakładaną na jakiś czas maską. Sposób w jaki spędzamy czas, który należy tylko do nas, więcej nam mówi o nas, niż cokolwiek czynionego z obowiązku. Tak samo jest z Wami ,drodzy uczniowie. Jest bardzo łatwo pójść do szkoły, spędzić tam osiem godzin a potem wrócić do domu żeby żyć znowu jak poganin. Ubierać się ładnie kiedy wkraczacie w progi szkoły, a po jej opuszczeniu jak chuligan. Być jak Dr Jekyl otrzymujący najlepsze wyniki na klasówkach, a potem kiedy dzwonek zadzwoni być jak Mr Hyde, potwór. Nasza godność jako chrześcijan jest czymś, o czym pogański świat wokół nas nie słyszał. Jest niezrównaną godnością, niesie jednak ze sobą silną pokusę hipokryzji, aby radować się pozorem godności, bez rzeczywistej godności. W świętym Janie widzimy przeciwieństwo hipokryzji, człowieka całkowicie oddanego, wiernego świadka.

To hipokryzja jest przede wszystkim tym, co rujnuje jakąkolwiek wartość edukacji jaką otrzymujecie tutaj. Naprawdę nie jest dla nas najważniejsze czy otrzymacie najlepsze wyniki na waszych testach. Interesuje nas to, czy staniecie się dobrymi ludźmi, prawdziwie mądrymi ludźmi, którzy będą w stanie prowadzić innych ludzi do dobra. Jednakże nie będziecie w stanie tego uczynić jeśli nie sprostacie poziomowi edukacji jaką otrzymacie tutaj. Jeśli porzucicie te progi skończycie jak reszta tego świata, zepsuci, żyjący od jednego kryzysu do drugiego, bez ambicji i bez jakiegokolwiek sensu. 

Drodzy Uczniowie, módlmy się do świętego Jana Chrzciciela szczególnie o zdolność dawania świadectwa swym przykładem, autentycznym przykładem, który pochodzi z waszych przekonań a nie z obowiązków. Nie zostaliście powołani aby być ascetami, nie zostaliście powołani aby naśladować świętego Jana pod tym względem i nawet nie myślcie, że wasza pokuta mogłaby zrobić wrażenie na kimkolwiek. Niech wasze świadectwo będzie raczej świadectwem wielkiej radości dziecka bożego, radości z otrzymania tak wiele od dobrego Boga, radości z poznania mądrości starożytnych, poznania swego miejsca i celu życia. Niech wasze wakacje będą echem tego co powiedziano o dzisiejszym patronie: wielu uraduje się z jego narodzin. I głównym źródłem tej radości jest bycie wiernym temu co żeście otrzymali, nie bycie zdrajcą waszej edukacji lecz raczej jej wiernym świadkiem. Tak jak wielu było zadziwionych przykładem świętego Jana, tak również wielu zadziwi się sposobem w jaki wyglądacie, zachowujecie się, rozmawiacie i traktujecie innych.

Chciałbym przypomnieć, że dla chrześcijan wakacje są przede wszystkim dla ducha a nie tylko dla ciała. Nie powinniśmy myśleć że wszystko co proponuje świat podczas wakacji daje prawdziwe wytchnienie. Nie musimy naśladować umartwień świętego Jana Chrzciciela aby pozostać wiernym swemu powołaniu, niemniej nawet w czasie wakacji nie powinniśmy zachowywać się jak reszta świata podążającego za swym nieuporządkowaniem. To prawda, musimy mieć trochę wytchnienia, wakacje muszą być zabawne lub nie są prawdziwie wakacjami: ale najbezpieczniejszą zasadą jest bycie rozsądnym i posłusznym swoim rodzicom zwłaszcza kiedy się dobrze bawicie. 

Drodzy Wierni, prośmy Najświętszą Maryję Pannę o szczególną opiekę nad naszymi drogimi uczniami. To właśnie Jej wizyta u matki patrona dzisiejszego dnia stała się powodem radości świętego Jana. Jak czytamy w Ewangelii poruszył się z radości w łonie swej matki usłyszawszy pozdrowienie Maryi. Ona jest prawdziwie, jak modlimy się w litanii, Causa nostae laetitiae, przyczyną naszej radości. Błagajmy Ją więc o radość, która pochodzi z łaski, łaski która jest niczym innym niż udziałem w chwale, wiecznej radości teraz i na wieki. 

Amen.

na 4 Niedzielę po Zesłaniu Ducha Świętego

„Ale na Twoje słowo zapuszczę sieć”

Drodzy wierni,

„Niebo i ziemia przeminą, lecz moje słowa nie przeminą” (Mk 13,31) powiedział Zbawiciel, a jak dobrze wiemy, wszystko, co Chrystus Pan czyni ma wartość wieczną. Chrystus jest Bogiem, a Bóg jest wieczny, niezmienny, zawsze doskonały, takie też jest wszystko co kiedykolwiek uczynił czy powiedział Pan Jezus.

Z tego właśnie powodu Ewangelia może być rozumiana na wiele sposobów, mówiąc inaczej: jeden prawdziwy sens Pisma świętego ma wiele konsekwencji, które wyraża ten sam tekst. Każdy czyn i słowo Zbawiciela nie są jedynie faktami historycznymi, wyrażają równocześnie teraźniejsze i przyszłe tajemnice. Dzisiejsza Ewangelia uczy nas, że Pan Jezus jest ten sam wczoraj, dziś i na wieki.

Czytamy, że Chrystus stał nad jeziorem podczas gdy rybacy reperowali swe sieci. I dalej czytamy, że Pan Jezus wszedł do łodzi świętego Piotra, aby nauczać z niej rzesze. Pamiętajmy, że Zbawiciel nie robi niczego przypadkowo, każde Jego działanie i każdy szczegół mają znaczenie i są dziś dla nas nauką. Jak wiemy z Pisma Świętego (1P 3), Arka Noego jest figurą Kościoła, a dusze uratowane z potopu symbolizują dusze uratowane przez chrzest, nie powinno więc nas dziwić, że Pan Jezus wszedł do łodzi Piotra, by z niej nauczać, gdyż w przyszłości miał uczyć nas za pośrednictwem Kościoła, którego Piotr jest głową.

Ewangelia wspomina, że rybacy naprawiali swe sieci. Sieciami Apostołów są splecione ze sobą w argumenty słowa, które nie pozwalają wymknąć się tym, którzy zostali złapani. Splecione wątki tworzą pasmo, podobnie argumenty w logice, koncentrują się na tym, co ważne, pozostawiając na boku to, co nieistotne, jak woda przepływająca przez sieć zatrzymuje ryby. Podobnie jak wszelkie działanie wynika z przekonania o prawdziwości czegoś, tak również posiadanie prawdy zobowiązuje nas do wcielania jej w życie.

Tak więc rybacy naprawiali sieci, czyli usiłowali poprawić naukę, która była niewystarczająca, gdyż jak czytamy pracowali całą noc, nic nie złowiwszy. Apostołowie byli wciąż jeszcze bardzo przywiązani do rzeczy ziemskich i światowych nauk, gdyż nie zostali jeszcze pouczeni przez Chrystusa Pana. Tak więc ich sieci wymagały naprawy, co oznacza, że w konsekwencji grzechu pierworodnego ludzie rodzą się w stanie ignorancji i nawet to słabe poznanie prawdy, jakie jest dla nich dostępne, są niedoskonałe i niezdolne do kontrolowania ich chwiejnego umysłu.

Zbawiciel mówi więc Piotrowi, by odpłynął nieco od lądu, czyli oderwał się od rzeczy doczesnych. Pan Jezus mówi mu nawet, by wypłynął na głębię, czyli by zbliżył się do głębi tajemnicy Boga. Święty Paweł będzie nam mówił o szerokości, długości, wysokości i głębi miłości Chrystusowej, przekraczającej wszelką wiedzę (Ef 3,18). Odpowiedź Piotra ukazuje nam słabość jego pojmowania, ale równocześnie jego wielką wiarę. Pracowaliśmy całą noc, ale nic nie złowiliśmy. Biedne ludzkie nauki niezdolne są do wyrwania dusz ze wzburzonego morza namiętności. A jednak święty Piotr manifestuje też swą wiarę, mówiąc: „Jednak na Twoje słowo zapuszczę sieć”. Piotr wierzy słowom Chrystusa.

Wiara jest czymś większym niż wiedza. Wiara zakłada nie tylko przyjęcie czegoś jako prawdy, ale również zaufanie i zawierzenie. Wierzymy komuś nie tylko dlatego, że wie on na jakiś temat więcej niż my, ale również dlatego, że jesteśmy pewni, że nas nie okłamuje. Święty Piotr demonstruje oba aspekty wiary: ufa Mistrzowi i wierzy, że mówi On prawdę pomimo, że jego własne doświadczenie mówi mu co innego – że nie ma tam żadnych ryb. Zapuszcza swą sieć. Zawierza więc czemuś, czego nie dostrzega i wierzy słowom Zbawiciela.

I Ewangelia mówi, że złowili wielką ilość ryb. Pan Jezus nagradza wiarę Piotra nadzwyczajnym połowem. Oderwany od rzeczy ziemskich, zbiera nagrodę za swą wiarę. Ewangelia mówi dalej, że ich sieć rwała się – ich ziemskie rozumowanie nie było w stanie wytłumaczyć sobie tego nadzwyczajnego połowu ryb. Towarzysze Piotra musieli przyjść im na pomoc i napełnili łodzie rybami. Symbolizuje to innych Apostołów i ich następców – biskupów, którzy muszą pracować w jedności z Piotrem, by zebrać obfity połów dusz, wyłowionych z morza ignorancji do łodzi w tak wielkiej ilości, że niemal się ona zanurza.

Ewangelia mówi nam, że łódź niemal zatonęła, a w innym miejscu Zbawiciel porównuje królestwo niebieskie do rybaka, który zarzuca swe sieci w morze mówi i o aniołach, którzy pozostawią dobrych a wyrzucą z łodzi złych. Podobnie Kościół przytłoczony jest ciężarem dusz, w pierwszym rzędzie tych, które obciążone są grzechami. Jednak pomimo słabości i ułomności ludzkiej, łódź nie zatonęła. Cudem jest tu nie tylko nadzwyczajny połów ryb, ale również, ale również fakt, że łódź była w stanie udźwignąć taki ciężar nie tonąc w jeziorze.

Cud ten był tak wielki, że Szymon Piotr osłupiał i wołał, że jest go niegodny. Bał się mocy Zbawiciela, który dokonał tego cudu jako Pan nieba i ziemi. Wołał: „gdyż jestem człowiek grzeszny”, zdawał sobie bowiem sprawę z tego, że Ten, którą zdziałał taki cud, będzie również sądzić go w dniu ostatecznym.

Lekcja ta jest pożyteczna dla nas po dziś dzień, drodzy wierni, jako przypomnienie, że również ci, którzy sprawują najwyższą władzę w Kościele i dokonują cudów na ołtarzach, są takimi samymi ludźmi jak my. Również oni, jak święty Piotr mogą wołać „gdyż jestem człowiek grzeszny”, zwłaszcza jeśli nie czynią tego co święty Piotr i nie odrywają od spraw doczesnych lub jeśli odmawiają zarzucenia sieci. Również słudzy ołtarza aby być świadkami cudownego połowu dusz muszą być posłuszni słowom Chrystusa Pana i wypływać na głębię, czyli szukać głębi doktryny chrześcijańskiej. Stąd tak ważne, byśmy modlili się o świętych kapłanów i czynili ofiary w intencji ich uświęcenia.

I na koniec Pan Jezus, dostrzegając u Piotra dyspozycję odpowiednią dla głowy Kościoła, czyli jego wiarę, posłuszeństwo oraz pokorę, mówi do niego: „Nie bój się, odtąd ludzi łowić będziesz”. Święty Piotr otrzymuje swe powołanie, powołanie które zostanie później uzupełnione, gdy Zbawiciel powie mu: „na tej Opoce zbuduję Kościół mój”.

To nawrócenie świętego Piotra poprzez cudowny połów ryb jest kompletne, czytamy bowiem w Ewangelii: „i zostawiwszy wszystko, poszli za Nim”. Porzucając doczesne troski, i doczesny majątek, podjęli nowe wezwanie. Wyrzekłszy się ziemskich nauk otrzymali Bożą naukę, Bożą sieć do łowienia dusz, wyławianych z morza ignorancji i błędu i przywracanych Kościołowi.

Tak więc, drodzy wierni, tego dnia, w którym wspominamy powołanie świętego Piotra, módlmy się w szczególny sposób zwłaszcza za jego Następcę, za papieża. Módlmy się, by również on mógł oderwać się od trosk doczesnych i światowych i wypłynąć na głębię, czyli nauczał doktryny Kościoła w całej jej pełni. Tak wiele dusz idzie dziś na zatracenie, ponieważ Kościół zaprzestał nauczać, przestał zarzucać swe sieci, aby pociągnąć dusze do prawdy. Łódź świętego Piotra nabiera bardziej wody, niż ryb i wydaje się tonąć.

Mamy Bożą obietnicę, że bramy piekielne nie przemogą Kościoła, pomimo zepsucia ludzi, a nawet grzechów samego świętego Piotra, które wyznaje on dziś przez Zbawicielem. Jednak Kościół nie może wypełniać swego zadania, jeśli każdy z nas nie będzie czynił tego, co do niego należy. Każdy z nas musi modlić się o zbawienie swej duszy, a zbawienie to, poprzez łaskę, przychodzi do nas za pośrednictwem wyświęconych sług Chrystusa Pana. Wszyscy więc musimy modlić się za kapłanów, za biskupów i za papieża, o ich uświęcenie, które będzie gwarancją naszego własnego uświęcenia, by również naszym udziałem stała się radość i zdumienia świętego Piotra, gdy ujrzymy działanie łaski, które doprowadziło nas do chwały wiecznej. Amen

Na 3 Niedzielę po Zesłaniu Ducha Świętego

Ta niedziela, następująca po święcie Najświętszego Serca Jezusa, jest jak gdyby wyjaśnieniem miłosierdzia Boga wcielonego w Najświętszym Sercu. Pan Jezus w swojej dobroci wyjaśnia nam wielkie miłosierdzie Boga dla grzeszników i dzisiaj otwiera nam Serce Boga, pełne tego, czego Bóg pragnie dla grzeszników, czyli ich nawrócenia.

Grzesznicy przyszli do Pana Jezusa, jak mówi Ewangelia “Zbliżali się też do niego celnicy i grzesznicy, aby go słuchać”. Przychodzili, żeby słuchać Jezusa, to znaczy że nie byli zbyt zajęci sprawami tego świata ani własnymi fałszywymi przekonaniami, po prostu przyszli go posłuchać. Przyszli, może z ciekawości, może szukając uzdrowienia, a być może dlatego, że ktoś z przyjaciół im to zasugerował. Są to być może ludzie, którzy przyjęliby z radością Słowo Boże, ale potem przygniotą ich troski tego świata. Są może jednak tacy, którzy wytrwają. Ale najistotniejsze jest to, że - jak mówi Ewangelia - przystąpili do Pana Jezusa.

To wydarzenie z życia Pana Jezusa powtarza się w całej historii Kościoła, chociaż niektóre szczegóły są różne, tak, jak różnią się między sobą poszczególne dusze. Jest wielu ludzi, którzy mogli słyszeć o Tradycyjnej Mszy, którzy być może mają przyjaciela, który zaprosił ich na niedzielną Mszę Świętą Wszechczasów, lub którzy po prostu zauważają, że na świecie pewne rzeczy nie wyglądają tak jak powinny. Przychodzą więc do Pana Jezusa, przychodzą na Mszę. Przystępują do Pana Naszego Jezusa Chrystusa.

Są oni jednak wciąż dalecy o doskonałości. Ewangelia wymienia dwie grupy ludzi: celników i grzeszników. Celnicy byli więcej niż tylko złodziejami. Często byli zdrajcami własnego narodu, jawnogrzesznikami, którzy nie tylko popełniali grzechy, ale poprzez swoją pracę mieli okazję do wielu nadużyć, wyłudzając pieniądze od własnych rodaków. Ale nawet takie dusze mogą uzyskać łaskę widzenia Pana Jezusa. Byli tam także inni grzesznicy. Grzesznicy, którzy doświadczyli najgorszego i pragnęli łaski zerwania z przeszłością i rozpoczęcia wszystkiego od nowa.

Często i my, drodzy wierni, spotykamy na Mszy ludzi dalekich od doskonałości i nierozumiejących, na czym w ogóle polega Msza Święta. W Ewangelii czytamy, że przychodzą oni słuchać Pana Jezusa, ale nie wiemy nic o tym, czy Go rozumieją. Istnieją dusze, które przychodzą po uzdrowienie, nawet jeśli nie wiedzą co im właściwie dolega. W rzeczywistości każdy z nas, uczęszczających na Mszę, jest grzesznikiem, niektórzy bardziej od innych, tak samo jak każdy kto chodzi do lekarza jest w jakiś sposób chory. W tym życiu Pan Jezus jest bardziej lekarzem dusz niż sędzią.  Teraz jest czas miłosierdzia, czas pokuty, czas zdążania do doskonałości - jeśli nie jej osiągnięcia.

Niestety są także i oburzeni. To ci, którzy nie zrozumieli miłosierdzia Pana Jezusa, lub nie chcieli zrozumieć. To właśnie są ci, którzy odrzucą miłosierdzie ofiarowane przez Pana Jezusa, a nawet Jego samego i domagać się będą Jego ukrzyżowania. Są to faryzeusze. Uważają się za wzór doskonałości, mimo, że przez swoje uczynki są jak najdalsi od Pana Jezusa. Ewangelia nie wspomina o faryzeuszach słuchających Pana Jezusa, ale mówi, że szemrali, sprzeciwiali się Jemu. W rzeczywistości, szukali oni tylko okazji do wykazania swojej wyższości nad Nim: ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi. Nie tylko nie rozumieli Pana Jezusa, ale też nie chcieli Go zrozumieć. Jedynym ich pragnieniem było pokazanie, że są ważniejsi, że są lepsi niż ich bliźni, że - inaczej niż inni - zachowują przykazania.

To są ci, którzy skorzy będą do krytykowania najdrobniejszego szczegółu życia swoich bliźnich, którzy wyobrażają sobie, że są policją parafii, którzy po Mszy sprawdzać będą, czy wszyscy mają ubrania odpowiedniej długości, którzy jako pierwsi poinformują wszystkich o najnowszej teorii spiskowej, lub czymkolwiek, co nie wygląda tak, jak powinno. Mają oni nadzieję, że wszyscy będą pod wrażeniem ich doskonałości, tego, że  - inaczej niż inni - wiedzą o tym, o czym nikt nie ma pojęcia i nie nawrócą innych, dopóki ci nie dostosują się do ich standardów.

Ale nawet w stosunku do tych złośliwych faryzeuszy Pan Jezus nie traci nadziei. Jego miłosierdzie jest tak wielkie, że pragnie On zbawienia dla tych biednych dusz zaślepionych pychą. Specjalnie dla nich Pan Jezus daje przypowieść, że mogą być nawróceni do jedności z myśleniem Pana Jezusa, do sądzenia, nie skazywania, ale do ocalenia i nawrócenia.

Dziewięćdziesiąt dziewięć owiec, które są bezpieczne, to te dusze, które pozostają w niewiedzy. Są często sprowadzane na złą drogę przez zły przykład lub złych przywódców. Zagubione są nie przez złą wolę, ale raczej słabość. Pasterz pójdzie więc, i będzie ich szukał w puszczy - czyli w świecie - żeby tylko je znaleźć. Tak samo prawdziwy apostoł, dusza prawdziwie oddana Kościołowi, nie będzie siedzieć w domu aby prowadzić krucjatę na każdym forum internetowym krytykując i obrażając każdą pojawiającą się osobę. Przeciwnie, dusza gorliwa pójdzie do swoich przyjaciół i sąsiadów, jak człowiek z przypowieści o zgubionej owcy, mówiąc aby radowali się z nim, bo odnalazł to, czego szukał: a więc łaskę od Boga, łaskę nawrócenia. Prawdziwie gorliwa dusza będzie tą, która chce dzielić się cudem Mszy ze swoimi przyjaciółmi i znajomymi, z kolegami z pracy, aby pokazać im łaskę czystego sumienia. Z kolei faryzeusz, jak mówi Pan Jezus, nakładać będzie brzemię na swojego bliźniego, składając na jego barki problemy i troski, w sprawie których sam nie ma zamiaru kiwnąć palcem.

Zagubiona drachma to grzesznik, który świadomy jest tego, co zrobił. Moneta nosi na sobie wizerunek  władcy, który ją wybił, tak jak dusza która nosi na sobie obraz Boga ze zrozumieniem i wolną wolą.  Dusze takie wiedzą, co czynią i dobrowolnie popadają w grzech.  Spędzali oni czas i energię na rzeczach nie wartych ich godności, marnowali ten pieniądz, za który otrzymać mogli wieczność - swoją wiedzę i miłość. Złamali Dziesięć Przykazań, bo, jak mówi Święty Jakub, kto w jednym by upadł, stał się winnym wszystkiego  - nie ma dziesięciu drachm, gdy jedna jest zgubiona. I tak jak niewiasta z Ewangelii, Kościół zapala światło doktryny, aby pokazać duszom ich błędy, oraz wymiata dom przez sakrament pokuty, znajdując dla tych dusz nieocenioną łaskę Boga.

W obu przypadkach wielka jest radość w niebie, bo dzięki łasce Boga, dusze odwracają się od zła i przyjmują dobro. Mimo że są niedoskonali, mimo że muszą jeszcze wiele zrobić aby umocnić się w dobru, i nawet jeśli ich złe nawyki wymagają jeszcze dużo czasu aby je wykorzenić, jeśli tylko otrzymali łaskę od Boga, mają szansę osiągnąć wieczną szczęśliwość. I tak, w całkowitym przeciwieństwie do faryzeuszy i sekciarzy, którzy podążają ich śladem, my także powinniśmy cieszyć się z każdej duszy, która zbliży się do prawdy. Powinniśmy radować się i pomagać tym, którzy przychodzą na Mszę, nawet jeśli pozostają w niewiedzy, lub nawet grzechu.

Przyjdzie czas, w którym Pan Jezus oczyści świątynie z tych, którzy ją plamią. Są czasy, w których bicz musi ochronić niewinnych, którzy mogliby zostać zepsuci lub splamieni, ale dzieje się to wtedy, gdy zakwestionowany jest autorytet Pana Jezusa, lub Jego świątynia jest w niebezpieczeństwie, kiedy z miejsca modlitwy i miłosierdzia staje się jaskinią zbójców. Nie czytamy o nawróceniu tych zbójców. Nie czytamy o ich skrusze ani radości. W rzeczywistości tymi wyrzuconymi ze świątyni będą faryzeusze, którzy nie modlili się o nawrócenie grzeszników, ale wymieniali się krytyką innych. Przyjdzie czas, jak mówi Pan Jezus, w którym osądzeni będą tą samą miarą, którą sądzili innych.

I tak, Drodzy Wierni, uczmy się z przypowieści danych nam przez Pana Jezusa oraz jego przykładu, jak najlepiej zwyciężać dusze dla prawdy. Czytamy w Ewangelii, że Pan Jezus począł czynić i uczyć, co znaczy, że uczył najpierw przez przykład, a potem przez wskazówki. Powinniśmy być więc skorzy nie do wypowiedzenia słowa potępienia, ale raczej zachęty, aby prowadzić i uczyć raczej naszym przykładem niż krytyką. Powinniśmy móc mówić za Świętym Pawłem “Bądźcie naśladowcami moimi, jak i ja Chrystusa”.

Większość dusz, moi Drodzy Wierni, potrzebuje raczej słowa zachęty i rady, niż potępienia. Większość dusz jest podobnych Samarytance, która doszła do łaski, którą jest Msza. A jak Pan Jezus przyciąga tę kobietę, tak daleką od łaski Boga? Nie przybywa, aby ją potępić, ale czyni się nawet jej dłużnikiem mówiąc: Daj mi pić. Ten, który jest Panem życia i śmierci, jej Sędzią na sądzie ostatecznym, prosi o wodę. Prosi, zaciąga dług u kobiety, z którą, wedle jej własnych słów, Żydzi nie chcieli obcować. Ale Pan Jezus, widząc w niej te słowa pokory, słowa potwierdzające jej niski status, ofiaruje jej w zamian żywą wodę łaski tryskającej ku życiu wiecznemu.

Pan Nasz Jezus Chrystus stopniowo będzie pokazywał jej różnicę pomiędzy wodą ziemską, która może jedynie czasowo zaspokoić nasze pragnienie, a wodą życia, która napoić może na wieczność. I, być może niedokładnie rozumiejąc wszystkiego, co Pan Jezus mówił, kobieta ta pragnęła tego, co jej oferował.

Wtedy, i tylko wtedy, Pan Jezus wspomina o wielkiej przeszkodzie stojącej na drodze tej łasce. Idź, i zawołaj męża twego. Z zakłopotaniem i fałszywym wstydem odpowiada ona, że nie ma męża. Z jaką delikatnością Pan Jezus pokazuje jej jak daleko jest ona od Boga! Dobrześ powiedziała, że nie masz męża. Albowiem ten, którego masz teraz, nie jest twoim mężem. I zobaczyć możemy owoce delikatności, taktu i cierpliwości Pana Jezusa. Niewiasta spowiada się Panu Jezusowi, i to wyznanie grzechów obraca ją w apostoła. Apostoła dla całego miasta, które otrzyma Pana Jezusa przez jej świadectwo.

Drodzy Wierni, naśladujmy Pana Jezusa szczególnie w naszym stosunku do innych.
Jest tyle dusz, które cierpią niewolę grzechu i niewiedzy, które mogły przez specjalną łaskę usłyszeć o Tradycji, dowiedzieć się o Mszy Świętej. Które, dzięki łasce Pana Jezusa, przychodzą aby Go zobaczyć i usłyszeć w jego Świętym Kościele. Przychodzą, być może pierwszy raz, i prośmy Pana Boga, aby nie był to też ostatni raz. Dusze te są jak dzieci, młode i być może jeszcze nie narodzone dla wiary - i biada temu, kto będzie dla nich zgorszeniem, kto zahamuje, albo nawet zniszczy łaskę, którą inni wywalczyli dla tych dusz. W dniu sądu odpowiedzieć będą musieli za to, że przeszkodzili w powrocie zagubionych owiec do owczarni, że pilnowali, aby drachma się nie odnalazła.

I tak, z posłuszeństwa Matce Bożej, Matce Bożej Fatimskiej, która prosiła o modlitwy w intencji nawrócenia grzeszników, módlmy się za nich, pracujmy dla ich nawrócenia przez naśladowanie miłosierdzia Pana Jezusa, abyśmy mogli radować się z powrotu zagubionego i odnalezienia brakującego. Radości w której udział biorą niebiosa, na wieki wieków, Amen

Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa

„Będziecie czerpać wody z radością ze zdrojów Zbawicielowych”.

W Piśmie świętym czytamy, że serce Dawida było doskonałe przed Panem (3Kr 11,4). Był on wielkim wojownikiem, broniącym swój lud przed wrogami Izraela. Pod koniec swego życia, jak to czytamy w dwudziestym trzecim rozdziale drugiej Księgi Królewskiej, oblegał Filistynów, którzy rozbili obóz w Betlejem, miejscu jego urodzenia. A Dawid był spragniony, gdyż nie miał nic do picia, a długa walka wyczerpała jego siły. Pytał, czy ktoś nie mógłby dać mu coś do picia. I oto trzech dzielnych mężczyzn wdarło się do obozu Filistynów zaczerpnęło wody ze studni w Betlejem, by przynieść ją Dawidowi.

Kiedy jednak przynieśli ją mu, nie chciał pić. „Niechaj mnie Pan strzeże od uczynienia tej rzeczy! Czyż mam pić krew ludzi, którzy z narażeniem życia podjęli tę wyprawę?”Nie wypił więc tej wody, ale wylał ją na ziemię, w ofierze Panu. Uznał, że jej wartość była zbyt wielka, ponieważ nabyta została za cenę krwi.

Jednak serce Salomona, jego syna, nie było doskonałe przed Panem, i z powodu jego niewierności królestwo Dawida podzielone zostało na dwa: Judę i Samarię, a Samaria popadła w herezję i bałwochwalstwo, ponieważ serce Salomona nie było doskonałe przed Bogiem.

W pełni czasów, pomimo ułomności ludzi, Trzy Osoby Trójcy Przenajświętszej zesłały nam naszego Pana Jezusa Chrystusa, zrodzonego z domu Dawida, w mieście Betlejem. Nie wyrzekając się swego Bóstwa, przyjął On ludzką naturę, by stać się do nas podobnym. By uratować rodzaj ludzki od jego grzechów, pozwolił by Go prześladowano, cierpiał głód i pragnienie, tak jak my. Przyszedł, by zbawić nas przez swą Mękę i Krzyż. Przyszedł zbawić nas od błędu i grzechu.

Pewnego dnia przechodził przez Samarię, gdzie poczuł pragnienie. Usiadł więc przy studni Jakuba, nie miał jednak niczego, czym mógłby zaczerpnąć wody (J 4,6). Poprosił więc Samarytankę: daj mi pić.

Gdybyś tylko znała dar Boży!

Drodzy Przyjaciele, sami wiecie, że wartość rzeczy określana jest przez cenę, jaką się za nią płaci. Ta woda żywa, którą ofiaruje nam Zbawiciel, nabyta została za cenę Jego własnego życia. Druga Osoba Trójcy Przenajświętszej poniosła śmierć na Krzyżu, aby dać nam tej wody. Pomyślcie więc, jaka musi być wartość Jego łaski, którą wam ofiaruje – życia wiecznego, które pragnie wlać w wasze dusze! Nie ma nic cenniejszego niż człowieczeństwo Chrystusa Pana – ponieważ jest ono zjednoczone ze Słowem Bożym. Człowieczeństwo Chrystusa zostało, od samego momentu Jego poczęcia, zjednoczone z bogactwem Jego Bóstwa. Na mocy prawa należały Mu się wszystkie przywileje porządku naturalnego i nadprzyrodzonego. Każdy z Jego aktów był godny Boga, ponieważ był On prawdziwie Bogiem w Drugiej Osobie Trójcy Przenajświętszej, która żyła i cierpiała między nami. Człowieczeństwo Chrystusa przewyższa wartością cały wszechświat. Wszystkie istoty ludzka, zwierzęta, gwiazdy i planety wzięte razem nie stanowią nawet ułamka wartości świętego człowieczeństwa Zbawiciela.

A jednak, by udzielić nam swej łaski, Pan Jezus dobrowolnie składa w ofierze swe człowieczeństwo. Pozwala, by to człowieczeństwo o nieskończonej wartości zostało wzgardzone, by cierpiało i poniosło śmierć - i to śmierć krzyżową. Uważa, że łaska, jakiej nam pragnie udzielić, jest warta tej ceny. Owa woda wytryskująca ku życiu wiecznemu, jest warta ceny Jego Krwi. Zbawiciel chętnie przelewa swą Krew w ofierze Krzyża nawet dla jednej tylko duszy, ponieważ zna wartość jednej duszy w stanie łaski. Jesteśmy zbawieni przez Jego łaskę – będącą niczym innym jak tylko początkiem chwały, ponieważ chwała jest właśnie ukoronowaniem łaski. Stan łaski jest życiem wiecznym, życiem samego Boga zaszczepionym w naszych duszach.

By żyć tym życiem wiecznym, potrzebujemy w sposób konieczny łaski. Jesteśmy całkowicie niezdolni żyć tak, jak żyje Bóg – musi On udzielić nam tego życia, którego potrzebujemy podobnie jak wody. Żadna istota żyjąca nie może żyć bez wody. To właśnie dzięki niej życie wschodzi i wzrasta. Bez wody wszystkie istoty żywe umierają. Nasze dusze nie mogą żyć bez łaski. Żydzi na pustyni prosili Mojżesza o wodę, by nie pomarli i Mojżesz uderzył laską w skałę, z której wytrysła woda, by zaspokoić pragnienie tych, którzy uszli z niewoli egipskiej. Podobnie Zbawiciel otwiera na Krzyżu swój bok, by wylać na nas tę wodę, tę łaskę, byśmy mogli zostać uwolnieni z niewoli grzechu.

To właśnie dzięki Jego łasce odpuszczane są nam nasze grzechy. Byśmy mogli zostać obmyci z naszej cielesnej nieczystości, również nasze dusze obmyte muszą zostać przez łaskę Chrystusa Pana. Tak jak trędowaty Naaman (4 Kr 5, 1-14) obmył się siedmiokrotnie w Jordanie, by zostać uwolnionym od swego trądu, Pan Jezus daje nam swe sakramenty, zwłaszcza sakrament pokuty, przez które oczyszcza nasze dusze. Łaska niszczy grzech, jako, że jest jego całkowitym przeciwieństwem. Wszelki grzech sprzeciwia się życiu Bożemu, czyli sprzeczny jest z prawem tego życia, którym jest Dziesięć Przykazań. Ta sama woda, która podczas potopu wygubiła grzeszną ludzkość, uniosła tych, którzy byli w Arce Noego. Podobnie też łaska leczy nasze duchowe rany, niszcząc równocześnie elementy grzechu w naszych duszach, i wznosi je ku Bogu.

Tę właśnie łaskę ofiaruje wam Zbawiciel, drodzy przyjaciele, podczas tej Mszy. Cena, jaką zapłacił za udzielenie wam tej łaski, było Jego życie. I odnawia swą ofiarę na tym ołtarzu, by dać wam tę łaskę w całej jej obfitości, ponieważ poprzez sakrament Najświętszej Eucharystii posiadacie samego dawcę łaski, jego człowieczeństwo, Jego Ciało, Jego Krew, Duszę i Bóstwo, całego Chrystusa. To Życie, które Chrystus Pan oddał za was, pragnie wam teraz ofiarować. Podobnie jak woda chłodzi i orzeźwia, tak również owa łaska jest źródłem wszelkiego prawdziwego życia.

I z jaką łatwością możemy osiągnąć to życie wieczne. Pan Jezus zapłacił za nie swą własną Krwią – a jednak my mamy do niego tak łatwy dostęp! Przez ustanowione przez siebie sakramenty Chrystus Pan udziela nam swego życia za darmo. Otrzymaliśmy tę łaskę proporcjonalnie do naszej dyspozycji. Koncentrujcie się więc na tym, co jest naprawdę ważne. Nie marnujcie czasu na rzeczy, które niszczeją i przemijają. To życie, które daje wam Zbawiciel musi wzrastać, musi rosnąć, albo umrze. Podobnie jak każda istota żyjąca, musi wzrastać, albo zginie. Tam, gdzie brak jest pragnienia życia, szybko pojawia się śmierć. Również ta łaska, która jest w nas musi być nieustannie pobudzana przez gorliwość do czynienia wszystkiego z większą intensywnością, z większą czystością intencji, z większą miłością do Zbawiciela.

Bogu wystarczyło jedno jedyne słowo, by stworzyć światłość i wszystkie wspaniałości tego świata. Stworzył również gwiazdy, rośliny i zwierzęta. Daje życie Aniołom przez prosty akt swej woli. W ten sam sposób dokonuje największych nawet cudów, jakby to była zabawa. Wystarczyło Mu wypowiedzieć dwa słowa, by wskrzesić Łazarza i nie potrzebuje czynić więcej, by wskrzesić cały świat. Jednak aby udzielić wam swej łaski, Wszechmocny Bóg zechciał podjąć dzieło, które kosztowało Go wiele lat pracy, a także cierpienia i śmierć. Jak prawdziwi słudzy Boży, rozważajcie cenę waszego odkupienia, przystępujcie do sakramentu pokuty z żarliwością, trwajcie silnie w waszym postanowieniu poprawy i zachowajcie aż do śmierci łaskę, którą odzyskaliście. Miejcie zawsze w pamięci słowa świętego Pawła: Czyż nie wiecie, że członki wasze są świątynią Ducha Świętego, który w was jest, którego macie od Boga i nie jesteście swoi? Jesteście bowiem kupieni za cenę wielką. Chwalcież i noście Boga w ciele waszym”. Amen

na Czwartek po 2 Niedzieli Zielonych Świątek

Drodzy uczniowie,
Drodzy Wierni,

Dziś obchodzimy święto Świętej Małgorzaty Szkockiej, oraz wspominamy polskiego błogosławionego biskupa i męczennika Bogumiła. Cnoty heroiczne obojga tych świętych godne są naśladowania. Widzimy w ich życiu wzór zachowywania przykazań Bożych. Dzisiaj jednak, bardziej budujące, niż rozważanie żywotów tych świętych, będzie skupienie się na celu dla którego Bóg dał nam przykazania.

Wydaje się nieco dziwne, że większość przykazań ma formę zakazu: nie powinieneś robić tego, nie powinieneś robić tamtego. Wszystko to zdaje się być raczej negatywne. I nudne. Wydawałoby się, że Bóg w swojej doskonałości mógłby uniknąć wyrażania wszystkiego w formie zakazu. Tak, że odnosi się wrażenie, że w życiu więcej jest rzeczy, których nie powinniśmy robić, niż wszystkich pozostałych.

Nic bardziej fałszywego! To, czego nie robimy, i to czego nie powinniśmy robić najpełniej określa to kim jesteśmy.

Kiedy naukowiec zaczyna rozważać jakieś zagadnienie, bardzo często, zanim stwierdzi czym dana rzecz jest, zastanawia się on czym coś nie jest. Gdyby wiedział na czym polega to zagadnienie, w ogóle by się nim nie zajmował. Praca naukowca rozpoczyna się od wyeliminowania zmiennych z doświadczenia, tak aby obserwować tylko jedną rzecz w danym czasie. Tak samo podczas doświadczenia badającego grawitację używamy przedmiotów o tym samym kształcie i wielkości aby wyeliminować różnice w oporze powietrza. Wykluczamy wszelakie czynniki, które mogłyby wpływać na badanie, aby dojść do podstawowej prawdy o tym jak sama grawitacja wpływa na spadający przedmiot. Cały czas, który naukowiec spędza eliminując czynniki i sprawdzając co nie ma wpływu na doświadczenie, służy odkryciu dokładnej przyczyny tego, co obserwuje.

Tak samo dotyczy Pana Boga. Nie możemy go zobaczyć, a jest On tak doskonały, że brakuje nam słów na opisanie go. Nawet Święty Piotr, widząc Pana Jezusa w blasku chwały na Górze Tabor, był w stanie powiedzieć tylko “Panie, dobrze nam tu być”, a w Ewangelii czytamy dalej “Albowiem nie wiedział, co mówił”, tak przejęty był tym, co ujrzał. Kiedy poznajemy naturę Boga, nie znajdujemy słów na opisanie kim On jest, ale raczej jaki nie jest: Bóg jest nie - śmiertelny, nie - zmienny, nie - skończony. W rzeczywistości opisując Boga musimy na początku stwierdzić co nie należy do jego natury.

Chwała i blask tego, co Bóg dla nas przygotować są tak wielkie, że Święty Paweł mówi nam “oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce ludzkie nie wstąpiło, co zgotował Bóg tym, którzy go miłują”. Będzie to życie bez końca, bez smutku i cierpienia. I to samo powiedzieć można o sposobie w jaki uzyskuje się życie wieczne. Każdy z nas wie, że podążać powinniśmy za dobrem a unikać zła. Jednak dobro za którym mamy podążać jest nieskończone, trudno jest je więc opisać lub wyrazić w pozytywny sposób. Często więc, w porządku moralnym, określamy raczej to, czego powinniśmy unikać. To prawda, że dziesięć przykazań każe nam dni święte święcić, ale sposób obchodzenia tych dni często wyrażony jest w sposób negatywny: na przykład to, że w te dni nie pracujemy. Ta zasada czyni niedzielę inną od wszystkich innych dni, w które pracujemy.

Nawet w tak prozaicznych zajęciach jak przyjeżdżanie autobusem do szkoły, czy jazda autostradą, droga bardzo często określona jest przez to, czego nie robimy: Nie wysiadamy na pierwszym przystanku, ale na drugim. Nie opuszczamy autostrady na najbliższym z zjeździe, ale na tym, który doprowadzi nas do celu. Tak samo postępujemy w życiu moralnym. W dążeniu o doskonałości niekiedy bardzo trudne jest zdefiniowanie czym jest owa doskonałość, dowiadujemy się więc najpierw czym ona nie jest.

Możemy zobaczyć to na przykładzie pogan, tych, którzy nie znają Boga. Mają oni pewną instynktowną wiedzę o istnieniu Boga, o tym, że jakaś siła wyższa musi rządzić światem i że należy jej się podporządkować, nie mają jednak pojęcia o tym czego Bóg od nich oczekuje i popadają w wszelakiego rodzaju dziwactwa. Różne przesądy i przesada, które widoczne są w religiach pogańskich wynikają z braku zasad - braku przykazań mówiących o tym czego nie należy robić. Poganie pozwalają ogarnąć się swoim namiętnościom i pożądaniom bez oporu. Jednak człowiek rozumny,  charakteryzuje się siłą woli i poskromienia swoich namiętności.

To właśnie brak oporu paraliżuje i więzi biedną duszę tak, że nie wie jak powiedzieć “nie” swoim pokusom. Na pewno widzieliście ludzi, którzy uważają, że są cool, bo łamią wszystkie zasady, bo myślą, że są najważniejsi, bo są zbuntowani, czy z jakiegokolwiek innego powodu. W rzeczywistości jednak ludzie ci są niewolnikami swoich namiętności i innych ludzi. Mimo, że życie takie wydaje się z początku fascynujące, tak naprawdę im dalej ktoś podąża tą ścieżką, tym bardziej jest nim ograniczony. Staje się niewolnikiem opinii innych, ponieważ we wszystkim co robi, powodowany jest chęcią bycia przez innych podziwiany. Nie posiada osobowości i działa tak, jak chcą tego inni. W przeciwieństwie do tego, prawdziwie interesujący ludzie są często pociągający z prostej przyczyny iż nie robią tego, co inni.

Co więcej, naprawdę interesujące życie polega raczej na wypełnianiu Bożych przykazań, nie na nieposłuszeństwie wobec nich.

Dla przykładu: możecie zastanawiać się dlaczego Bóg mówi nam, że nie powinniśmy kłamać. Wydaje się to tak niepraktyczne - kłamstwo jest przecież tak łatwe i o wiele skuteczniejsze od mówienia prawdy. Politycy kłamią przecież codziennie, a odnoszą sukcesy. Jednak, jeśli się nad tym dobrze zastanowić, politycy są niejednokrotnie najbardziej nieszczęśliwymi ludźmi, i to właśnie z powodu kłamstw. Nikt nie wierzy w to, co mówią, a ich obietnice są nic nie warte. Możecie myśleć, że łatwo jest skłamać mówiąc, że odrobiliście już pracę domową, mieć wolne popołudnie i móc wyjść spotkać się z przyjaciółmi, ale to jedno kłamstwo prowadzi do coraz większego ograniczenia wolności. Następnego dnia musielibyście skłamać drugi raz, żeby ukryć to, że wcale nie odrobiliście lekcji tak jak powiedzieliście, i użyć kolejnego kłamstwa, żeby ukryć to przedostatnie. Wkrótce zapomnielibyście nawet co powiedzieliście. Prezydent Raegan zapytany jak udaje mu się tak szybko odpowiadać na zadawane przez dziennikarzy pytania - jako że, inaczej niż inni politycy, zawsze dawał jasne i proste odpowiedzi - powiedział, że prawda jest najłatwiejsza do zapamiętania. I tak jest rzeczywiście, kłamstwo wydaje się ułatwieniem, ale zmienia człowieka w więźnia z głową wypełnioną pustką. Człowieka który utraci wszystko, bo nie można być przyjacielem kogoś, kto nabrał nawyku kłamania.

Tak więc, drodzy wierni i uczniowie, pamiętajmy, że zakazy Bóg daje nam dla naszego dobra. Dobro, które chce dać nam Bóg jest tak wielkie, że często nie możemy go zrozumieć, więc, aby wspomóc nas w naszej słabości, Bóg dostosowuje swoje przykazania tak, abyśmy łatwo mogli za nimi podążać. Nawet jeśli wydają nam się negatywne, bronią one naszego życia tak, abyśmy nie zniszczyli samych siebie. To samo dotyczy waszych rodziców. Mogą oni zabraniać wam rzeczy, które uważacie za wspaniałe, więc nie rozumiecie dlaczego wam na nie nie pozwalają. Ale żyjecie tak krótko, widzieliście tak mało, że nie macie pojęcia jak szkodliwe są niektóre rzeczy. Kiedy wasz młodszy brat będzie usiłował dotknąć gorącego pieca - bo wygląda przecież tak interesująco - nie możecie mu przecież na to pozwolić, bo inaczej straci skórę ze swoich rąk. Będzie też chciał wypić jakiś środek czyszczący lub inną truciznę, bo oprócz tego, że ma ładne opakowanie, nic o nim nie wie. Również w życiu moralnym istnieją rzeczy, na które rodzice nie mogą pozwolić swoim dzieciom, a szkoda wynikająca z braku opieki jest często znacznie większa niż oparzenie - czasami równa się zatraceniu duszy na wieczność.

Wiemy jednak, że życie nie jest negatywne. Jest tak wiele rzeczy o których wiemy, że są dobre, ale problemem jest to, że najczęściej przyciąga nas to, co dobrze wygląda a nie to, co jest dobre. Wciąż istnieje jednak ogromna ilość rzeczy tak oczywiście dobrych, że wielką szkodą jest marnotrawienie  czasu i energii na te wątpliwe i grzeszne. Pamiętajcie, że “kto z kim przestaje, takim się staje”. Jeśli przebywacie w złym towarzystwie, sami staniecie się źli. Jeżeli chodzi o ciało, jesteście tym, co jecie - gdy będziecie jeść złe jedzenie, będziecie głodować lub nawet umrzecie. Tak samo nie powinniśmy karmić swoich dusz głupotami i brzydotą, ale tym co piękne, prawdziwe, szlachetne i dające odblask nieskończonej radości, którą będziemy mieli w niebie.

Prośmy szczególnie o łaskę, która pomoże nam zrozumieć, czego Bóg dla nas pragnie, a więc niekończącej się nigdy radości. Jest to niekiedy trudne, czasami nawet bolesne, ale właśnie na tym polega życie. Jeśli tylko nauczycie się tej jednej lekcji o życiu, będziecie już wiedzieli wszystko. Jeśli jednak pozostaniecie po wpływem innych i dacie prowadzić się za nos przez całe życie, okaże się, że niczego się nie nauczyliście. Módlmy się, aby Matka Boża pomogła nam, i pokazała nam jak Matka drogę do wiecznej radości.

Amen.

na 2 Niedzielę po Zesłaniu Ducha Świętego

Drodzy Wierni,

Dzisiejsza niedziela następuje po wielkiej uroczystości Bożego Ciała, Uroczystości podczas której czci się Pana Jezusa przygotowującego dla nas ucztę jego własnego Ciała i Krwi. W dzisiejszej ewangelii czytamy również o tym jak Pan Jezus przygotowuje dla nas inne święto, święto, które jest niczym innym, jak wypełnieniem tego, co Najświętszy Sakrament obiecuje i działa w nas, a co nazywamy życiem wiecznym. Nasz Pan Jezus Chrystus zaprasza nas, abyśmy radowali się w Niebie wiecznym z Nim zjednoczeniem. Pan Jezus po swoim Wniebowstąpieniu przygotował tam miejsce dla nas; uczta jest przygotowana i wielu jest zaproszonych. Pan Jezus jest Barankiem Bożym, Barankiem złożonym w wigilię Paschy, który daje nam na pokarm swoje własne Ciało.

Pan Jezus zaprasza na gody - życie wieczne, którym jednak nie są w stanie cieszyć się trzy kategorie ludzi, a raczej sa trzy grupy ludzi, którzy odmówili uczestniczenia w radości Pana Jezusa i którzy nie dostąpią raju.

Do pierwszej z tych grup należą ci, którz mówią Jezusowi “Kupiłem posiadłość” Są to ci, którzy przywiązani są do rzeczy tej ziemi. Posiadłość symbolizuje władzę, posiadanie i całą pychę, która się z nimi wiąże. Zauważcie, że nie oznacza to potrzeby lub konieczności zajmowania się posiadłością, jako że zaproszony nie twierdzi, że musi pracować na swojej ziemi, ale raczej pójść i ją zobaczyć. Pycha jest więc pierwszym grzechem który zostaje potępiony, ponieważ tak jak pierwszy człowiek nie chciał mieć Pana i wyrzucony został z Raju, tak pycha nie może istnieć na wiecznej uczcie Pana Jezusa. Jego wymówką jest potrzeba zajmowania się własnością, podczas gdy Pan Jezus powiedział, że tylko dla jednego powinniśmy się poświęcać. Dla polecenia “Sprzedaj wszystko, co masz, a daj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie, a przyjdź, chodź ze mną”.

Drugą grupą są ci, którzy mówią “Kupiłem pięć par wołów, i idę je wypróbować”. Pięć par wołów oznacza pięć zmysłów, które nakładają na nas jarzmo poznawalnych zmysłami rzeczy tego świata. Przez porządanie, zmysły przestają być sługami, a stają się panami cielesnego człowieka, skupiając jego spojrzenie na ziemi, pochylając go nad orką na podobieństwo wołów. Ludzie tacy nie używają zmysłów do tego, do czego stworzył je Bóg, czyli podążania za dobrem, dobrem wiecznym, ale do podążania za ulotnymi przyjemnościami tego życia. Nie karmią oni swoich zmysłów tym co piękne i prawdziwe, ale próżnością ziemskiej przyjemności. I tak, ludzie ci nie usprawiedliwiają się koniecznością nakarmienia swoich wołów, ale tym, że muszą je wypróbować - czyli tylko ciekawością.

I wreszcie ci, których ciekawość zawiodła tak daleko, że popadli w grzech. Dusze ich przywiązały się do grzechu, czy też po prostu upodobali sobie oni stan grzechu. Dlatego człowiek taki nie prosi o usprawiedliwienie swojej nieobecności, ale stwierdza: “Nie mogę przyjść”. Jednak tak jak ten, który przybył na uroczystość bez szat godowych i został wyrzucony z królewskiego wesela, także i dusza przywiązana do grzechu nie może dostąpić uczty Pana Jezusa.

To są trzy grupy ludzi, którzy nie mogą dostąpić uczty Pana Jezusa, ponieważ ulegli pożądliwości oczu, pożądliwości ciała oraz pysze żywota. Pysze żywota ci, którzy chełpią się tym co posiadają, którzy kupili posiadłość. Pożądliwości oczu ci, którzy przywiązali swoje zmysły do spraw doczesnych, którzy jak woły przykuli się do ziemi. Pożądliwości ciała, najbardziej zniewalającej ze wszystkich, ci, którzy poślubili ciało i  przyjemność, a nie dobro.

Z wieczerzy Pańskiej wyłączeni są także Poganie, Żydzi i heretycy.  Poganie to ci, którzy przywiązali się do ziemi nie znając dobra, ale jedynie rzeczy materialne tego świata. Żydzi z kolei otrzymali prawo i poddali się jarzmu Mojżeszowych nakazów wyrytych na dwóch kamiennych tablicach. Pięć par wołów noszących jarzmo jest obrazem pięciu ksiąg Mojżeszowego prawa, które nakłada na lud Izraela ciężar prawa. Jarzmo, o którym św. Piotr, w piętnastym rozdziale Dziejów Apostolskich, mówi, że nikt nie jest w stanie go udźwignąć. Jarzmo, które było cielesne, ziemskie i materialistyczne. I wreszcie ci, którzy zostali zwiedzeni, a nawet uwiedzeni, przez błąd i porzucili prawdę aby go poślubić. Są oni jak ci, którzy poślubili oblubienicę która nie doprowadzi ich do wiecznej radości.

Kiedy słudzy powrócili do swojego pana oznajmiając, że zaproszeni wymówili się od dzielenia z nim radości, pan oburzył się i zagniewał. Kiedy mówimy o Bożym gniewie nie chcemy przez to powiedzieć, że Bóg cierpi, lub podlega jakiejkolwiek zmianie w wyniku działań człowieka, ale raczej odnosimy się do aktu kary, który podobny jest do działania ludzkiego w gniewie. Żaden z tych, którzy byli zaproszeni i odmówili, nie wejdzie na ucztę Pana, jak w swoim gniewie poprzysiągł Bóg.

Jednakże ta odmowa pychy jest paradoksalnie również łaską. Łaską dla tych, którzy nie zostali zaproszeni na początku. Tak jak odmowa Żydów była dla Boga powodem aby wezwać do prawdy pogan, tak i odmowa pysznych i możnych tego świata jest okazją aby wezwać ubogich, ułomnych, ślepych i chromych.

Ubodzy są oderwani od rzeczy tego świata. Ułomni są tymi, których praca jest wciąż niedoskonała, a jednak mogą otrzymać siłę dźwigając Krzyż. Ślepi są tymi, którzy nie usłyszeli jeszcze wołania prawdy, ale kiedy przyjmą ją z radością, będą mogli wejść na gody. Ponieważ pyszni odmówili przyjścia, ubodzy zostali wybrani. Ci, którzy zawierzyli samym sobie, którzy uważali się za silnych zostali odrzuceni i słabi, podczas gdy ci, którzy sobie nie ufali, wezwani zostali na ich miejsce. Doświadczeni w cielesności, światowości, ufający zmysłom i wiedzy nie przybyli, wybrani zostali więc ślepi, których zmysły umarły. Ci, którzy poślubili grzeszne życie nie mogli przyjść, Bóg woła więc wolnych, tych, którzy wybrali dobre życie.

Zauważcie, Drodzy Wierni, że to pan rozkazał im przybyć, mówiąc, że powinni do tego zostać przekonani. Przekonani, co oznacza, że z własnej woli by nie przybyli. Ale wola ich zostaje zmieniona Bożym Słowem. “Jak uwierzą temu, którego nie słyszeli” mówi św. Paweł w Liście do Rzymian. Zostają poruszeni przez perswazję prawdy, ponieważ prawda ze swojej natury prowadzi nas do jej zaakceptowania. Podczas gdy kłamstwa czynią nas niewolnikami nieprawości, prawda zmienia nas w sługi sprawiedliwości. Prawda jest przekonująca, ponieważ wyklucza błąd i wszelkie niesłuszne opinie.

Bóg pragnie aby nie tylko ślepi, chromi i biedni doprowadzeni byli do królestwa, ale także ci, którzy zagubili się na gościńcach i po opłotkach. Podążający szerokimi gościńcami są daleko od miasta Boga, a ci, którzy błąkają się po opłotkach są tymi, którzy pozostają pomiędzy dwoma obozami. Ludzie ci mają szansę nawrócić się i dostąpić Królestwa Bożego: pierwsi przez przyprowadzanie ich bliżej i bliżej Boga, inni przez otrzymanie balsamu miłosierdzia. Pan Bóg pragnie, aby Niebiosa były wypełnione. I Królestwo jego wypełnione będzie wieloma duszami, które cieszyć się będą mogły jego ucztą przez całą wieczność.

A jednak istnieją trzy grupy ludzi, o których powiedziane zostało już, że otrzymają straszliwy wyrok: “żaden z tych mężów, którzy byli wezwani, nie skosztuje wieczerzy mojej”. Ludzie ci będą wyrzuceni w ciemności zewnętrzne, a tam będzie płacz i zgrzytanie zębów.

Odrzuceni, którzy nie wezmą udziału w radości Pana Jezusa są jednakże nieszczęśliwi i zazdroszczą dobra, które otrzymujemy przez Łaskę. Dlatego z dzisiejszą Ewangelią czytany jest list św. Jana, z którego dowiadujemy się, że nie powinniśmy się dziwić, że świat nas nienawidzi. Świat, dla którego nie ma miejsca na uczcie Pana Jezusa, który cierpi z powodu własnej woli i złości, zawsze będzie nienawidził tych, którzy cieszą się zaufaniem Pana.

I tak, Drodzy Wierni, wyciągnijmy wnioski z ostrzeżenia, które przekazuje nam Pan Jezus w dzisiejszej Ewangelii, abyśmy nie byli policzeni z tymi, którzy odmawiają przyjścia na gody, którzy odmawiają uczestnictwa w jego radości. Podążajmy za nauczaniem św. Jana, abyśmy miłowali się wzajemnie w tej miłości, którą ukazuje nam Pan Jezus w Najświętszej Ofierze, gdzie wszyscy spożywamy ten sam chleb, jako że wszyscy jesteśmy członkami jednego Mistycznego Ciała Chrystusa, który żyje i króluje na wieki wieków, Amen.

Na Uroczystość Bożego Ciała

Drodzy Wierni,

Nasz Pan Jezus Chrystus w wigilię swojej Męki, w Wielki Czwartek, rzekł uczniom, których umiłował: “Pożądaniem pożądałem pożywać tę Paschę z wami, zanimbył cierpiał”. Tak wielkie było to pragnienie, że Pan Jezus przepowiedział, przewidział i dokonał samego dzieła, aby pouczyć nas o wielkości tego sakramentu.

Czytamy w Księdze Rodzaju o tym jak Bóg zasadził drzewo w Rajskim Ogrodzie. W zasadzie istniały dwa drzewa specjalnie stworzone przez Boga: Drzewo poznania Dobra i Zła oraz Drzewo Życia (Rdz 2, 9). Adam i Ewa, stworzeni w stanie Łaski, byli przeznaczeni do czerpania z tego drzewa w celu zachowania swojej nieśmiertelności. Owoc Drzewa Życia nie był zakazany, przeciwnie, był im potrzebny dając życie i ochronę przed zepsuciem. To owoc Drzewa poznania Dobra i Zła był zakazany, jako że prowadził do zniszczenia niewinności oraz do grzechu.

Niestety, jak wiemy, nasi pierwsi rodzice nie byli posłuszni i zamiast zbierać owoce z drzewa, które dawało im życie, wybrali wiarę w kłamstwa diabła tracąc jednocześnie niewinność. Wraz z utratą Łaski stracili także prawo do korzystania z owoców Drzewa Życia. Bramy raju zamknęły się, a ludzkość, przez nieprzyjaźń z Bogiem, została poddana bólowi, cierpieniom, chorobom i śmierci. Bóg wygnał ich z Raju, aby nie mogli jeść owoców Drzewa Życia i żyć wiecznie (Rdz 3, 22)

Złożona została jednak obietnica, że dany nam będzie Ten, który przybędzie aby przywrócić to utracone przez grzech życie. Nasz Pan Jezus Chrystus, gdy wypełnił się czas, przyjął człowieczeństwo i zamieszkał między nami. A zatem, aby przywrócić porządek, utracony przez zerwanie owocu z drzewa, On sam poddał się cierpieniu, bólowi oraz śmierci, kiedy przybity został do drzewa Krzyża. Na Krzyżu Pan Jezus zawisł jako ofiara, ale także jako nauczyciel, dając wzór prawdziwej miłości. Na tym drzewie, Pan Jezus przywraca przyjaźń pomiędzy Bogiem i ludźmi. Z wysokości drzewa Krzyża, Pan Jezus rządzi swoim królestwem - królestwem bogatszym niż kiedykolwiek był Raj. Na tym Drzewie Nasz Pan Jezus Chrystus ofiaruje samego siebie jako ofiarę i jest to to drzewo, którego owoce mamy pożywać aby otrzymać życie wieczne.

W Księdze Rodzaju czytamy, w jaki sposób owoc z tego drzewa będzie nam dany. Patriarchę Abrahama odwiedziło trzech gości. Odpoczywali oni w cieniu drzewa. Mężowie ci mówili o jego synu, Izaaku, którego miał on ofiarować na tej samej górze, na którą Pan Jezus dźwigał swój krzyż - drzewo życia. Abraham stoczył już  uprzednio walkę z mieszkańcami Sodomy, a Melchizedech złożył ofiarę jako dziękczynienie za to zwycięstwo. Jako król Salemu, to jest pokoju, Melchizedech, kapłan najwyższego Boga, błogosławił Abrahama składając ofiarę z chleba i wina. Podobnie Chrystus, w dziękczynieniu za zwycięstwo nad grzechem i śmiercią, na tym ołtarzu ofiaruje za nas, pod postaciami chleba i wina, swoje własne Ciało i Krew.

I tak, Drodzy Wierni, czcimy dzisiaj ten wielki sakrament który jest wypełnieniem wszystkich obietnic Pana Jezusa. Pan Nasz Jezus Chrystus obdarowuje nas w tym sakramencie Swoim Ciałem, Krwią, Duszą i Bóstwem, prawdziwie i substancjalnie obecnymi, mimo że ukrytymi pod postaciami chleba i wina. Postacie te jednocześnie symbolizują ich moc karmienia naszych dusz. Są też znakiem nieskończonej miłości Boga do nas, który używał tych samych symboli przez całe wieki aby oznajmić nadejście tej jedynej Ofiary odnawianej na naszych ołtarzach.

A zatem po Mszy adorować będziemy ten sakrament, jako że w nim Pan Jezus, prawdziwy Bóg, mieszka między nami. Pan Nasz Jezus Chrystus jest tam, obecny, jako źródło światłości  i łaski dla nas wszystkich. Każda Komunia Święta którą przyjmujemy, Drodzy Wierni, jest fontanną olbrzymich łask a także obietnicą. Obietnicą, że jeśli pożywać będziemy z Drzewa Życia, otrzymamy żywot wieczny.

Amen.